Perdida naquel deserto ningún oasis tería sido suficiente. Inmóvil e sen folgos, todo semellaba rematar tan preto que os segundos pasaron a ocupar o lugar das horas martirizándome en cada silenzo. O reloxo ficou parado eternamente.
Soñaba cunha gota de chuvia. E un día, choveu.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
3 comentarios:
a carteliña dun bus daquí do Porto anuncia o seu destino coas letriñas amarelas, e di así: SONHOS...
será que chove nese lugar?
É que tarde ou cedo chove.
Que gran imaxe esa a desa infinda chuvia necesaria. Falando de Oasis, trásme á memoria aquil pasado desdebuxado de hai miles de anos, un día, un día o Atlas deitará tanta auga no Sáhara que tal deserto volverá ser un verxel de vida. Beixos do irmau da Vitoria.
Publicar un comentario