A San Andrés de Teixido vai de morto o que non foi de vivo.

Pechei os ollos.

Só así se pode sentir,
Só así amar,
Como eu te amei.

O Luquiñas.

-Shhhhhhh, que a Chía está durmindo...

Post mortem.

Ollei pr´arriba. Busquei algo a que amarrarme pra non morrer da dor. Calquera impulso tería sido suficiente. Tan só un pequeno empuxón e conseguiríao. Pero nada diso sucedeu. Agora estou aquí, tirada, inmóvil, completamente espida ante este sol abrasador. Árdeme a pel. Un nó na gorxa. E a mente vai quedando en branco. Sinto como a alma se vai desprendendo do corpo. Deste corpo que xa non me pertence. Alleo a todo. Descompoñéndose baixo esa bóla de lume que algún día chamei "Deus".

O tití.

- Lucas, como fai o tití?


- Guau, guau.

A nube pousouse sobre nós.

Pois se indo á misa din que se relaxan, que vaian á misa.

Chove.

Aquí, tódolos días é inverno.

Ti.

O señor Fontelo loita contra a besta.

Metamorfose.