viernes, 30 de abril de 2010

Malfalada.

Eu falo na linghua dos malfalados, e berro, berro ben alto pra que me sintan na Conchinchina, falo nesa linghua de diaños que habitan os montes e foxen, foxen das fouces que afiades con esa vosa fala tan ghrata y noble, tan señorial y digna, tan de bien, que el ghallegho te es de esclavos, que mexades por nós pero aghora xa non chove, que temos paraughas e vós, vós nunca seredes ninghén.

Croac.

Despois da pincelada cheghou o alento, e respiramos, e acelérase o pulso, e incluso cantamos nunha armonía de acordes doutro mundo, e choramos, ao final sempre choramos porque todo remata, e as bágoas, sempre as bágoas, porque ti, incluso ti, desapareces.