Caótica Ana...

Impredecible. Incapaz de sobrevivirme. Mátome a min mesma en cada instante. En cada golpe de infortunio. En cada verba incontrolable. Como incontrolables se tornan os arraigos. Vivo arraigada a unha vida que nunca me pertenceu. Non son dona de min mesma. Indescriptible. As bágoas apodéranse de min cando os sorrisos aínda non me abandoaron. Esas bágoas que me funden no máis escuro oucéano, para devolverme de novo á claridade da órbita estelar. E descubrir que ese astro magnético nos dirixe, nos ata, nos une e nos intensifica. E nos sen facer nada, deixámonos levar. E nunca chegamos a ningún lugar. As miñas viaxes sempre son curtas. Oxalá o fosen máis. Preciso non sentir. Ficar muda. Esvaerme tralos cristais, ser vao, ser mais eu, e menos ti. Resucitar.